Tina Vervaeke is Cranio Sacraal therapeute in Gent. Cranio sacraal therapie (in het kort cranio) is ontstaan uit de osteopathie, als een natuurlijke evolutie naar een dieper ‘luisteren’ naar het innerlijk. Haar doel is om de mensen in hun eigen veilige bubbel zich bewust te maken over hun emoties, relaties en patronen. Cranio sacraal (CS) komt van de benaming cranium (schedelbeenderen) en sacraal (van sacrum, het heiligbeen).
?Klik hier voor Tina’s website
Voor mij is de term cranio sacraal therapie heel nieuw, kunt u misschien een korte uitleg geven over wat u precies doet?
Cranio heeft dezelfde basis als osteopathie, maar het is verder ontwikkeld naar cranio-sacraal therapie via John Upledger. Dat was een Amerikaanse osteopatische arts in de jaren 70. Ik heb uiteindelijk mijn opleiding gevolgd bij Etienne Peirsman van de Peirsman Cranio Sacraal Academie. Peirsman heeft cranio in begin jaren 90 verder ontwikkeld en heeft zo eigenlijk ook het meditatie aspect eraan toegevoegd. Dit vind ik nog steeds echt heel bijzonder. Als je bijvoorbeeld kijkt naar fysiotherapie, osteopathie en soms cranio sacraal therapie volgens de methode van Upledger dan is dat in zekere mate eerder gericht op symptoombestrijding. Als je naar een fysiotherapeut gaat voor een frozen shoulder, dan gaat hij eigenlijk die schouder wat manipuleren opdat het symptoom verdwijnt. Dat is natuurlijk ook heel goed, de ene therapie is niet beter dan de ander. Osteopathie gaat dan weer meer verbanden leggen: oorzaken van pijn zijn bijvoorbeeld te wijten aan een slechte darmfunctie, enzovoort. Deze therapie wordt al iets meer met een holistische blik benaderd.
Cranio sacraal therapie zoals ik het geleerd heb bij Peirsman gebruikt een zeer holistische benadering, maar het meditatieve aspect komt er ook heel sterk bij kijken. Tijdens onze opleiding werden we via zijn stem helemaal naar de breath of life gebracht. Dit is een term die aan het begin van de vorige eeuw ontstaan of eerder benoemd is door William Garner Sutherland. Sutherland was een belangrijk osteopathische arts die ontdekte dat de schedelbeenderen continue in beweging zijn, terwijl de pure westerse geneeskunde altijd stelde dat alles “vast” zit in het lichaam. Niet is minder waar. Onze beenderen bewegen op het ritme van het cerebro spinaal vocht, dat is het hersenruggenmergvocht. Dit vocht zorgt voor een pompende beweging in je hersenen en dat stroomt zo langs je ruggenmerg om dan vervolgens in een spiraal terug naar boven afgevoerd te worden. Deze beweging was volgens Sutherland de levensadem. Dit is een ander soort beweging dan de ademhaling of het stromen van ons bloed. Dit alles gebeurt in het midden van ons hoofd en ons lichaam. Het merkwaardige is dat het vocht gefilterd wordt vanuit het bloed, maar bepaalde stoffen blijven achter, namelijk positieve geladen ionen. Met andere woorden, puur licht stroomt door ons lichaam.
En de behandeling die u dan uitvoert is volledig fysiek?
Ja en nee. Het is inderdaad een fysieke behandeling. Tijdens de sessie komt de cliënt via de behandelaar in contact met de levensadem. Een cranio sessie volgens mijn visie is: minder is meer. Zo ben ik opgeleid en dit pas ik toe. Ik leg mijn handen op het lichaam en laat ze door mijn intuïtie sturen waar ze naartoe moeten. Er is een innerlijk weten en een lichaamsintelligentie, zowel bij behandelaar als bij de persoon die het ontvangt. De behandelaar weet waar hij of zij de handen moet neerleggen en dan voelen we de beweging van het verbindingsweefsel. Onze hersenen en het ruggenmerg worden beschermd door drie vliezen. De grootste vlies is het harde hersenvlies, of dura mater, en alles in ons lichaam hangt vast aan die grote kapstok oftewel het skelet. Maar alles in ons lichaam heeft aparte ruimtes. Elke ruimte wordt omringd door fascia oftewel bindweefsels. Elke fascia werkt en voorziet het lichaam naargelang de functie. Al deze fascia en zenuwbaantjes en zoveel meer komen samen bij dat grote moedervlies. We zouden kunnen zeggen dat de beweging van het hersenruggenmergvocht overal waarneembaar is in het lichaam, via het bindweefsel.
Het lichaam houdt trauma’s en stress vast, voelt u deze plekken tijdens een behandeling meer?
Absoluut. Waar de levensadem minder stroomt, daar is er meer aandacht nodig. Als je dan verder kijkt op celniveau, betekent dit dat de cellen zich kristalliseren. Door de aard van de behandeling en het luisteren op een respectvolle manier naar het lichaam, kun je dit vergelijken met een zon die schijnt op de kristallisatie in de cellen. Op die manier kunnen de cellen zich als het ware “ontspannen” en krijgen ze terug meer aandacht, waardoor ze ook meer gaan bewegen in het ritme van de levensadem. Een gezond lichaam vibreert op alle niveaus en wil altijd in evenwicht zijn. Uitingen van stress vormen blokkades door trauma.
Dit klinkt als een intense behandeling die toch een zekere connectie met de cliënt vereist, nietwaar? Heeft u daar soms moeite mee?
Neen, ik doe dit nu al meer dan 20 jaar, dus moeite heb ik niet. Als een cliënt bij mij binnenstapt, ga ik direct openen, als het ware. Dit is natuurlijk iets dat moet worden opgebouwd. In de beginjaren heb ik erg veel moeten oefenen en zelf ook tal van behandelingen gekregen. Ik heb heel veel sessies gedaan en ook hard gewerkt aan mezelf. Voor mij is iedere persoon die hier op tafel gaat liggen terechtgekomen in een bijzondere ruimte. Vooral de houding die zegt “ik los het niet op, ik ben enkel een kanaal of facilitator” is immens belangrijk. Het is mijn inherent bewustzijn, na duizenden lichamen onder mijn handen te hebben gehad, om in die neutraliteit te gaan staan.
U moet uzelf kunnen plaatsen in de cliënt?
Ja.
Is er ooit iets geweest dat dit pad voor u opende?
Zeker. Mijn hele levensverhaal, van mijn jeugd tot nu, speelt een rol. Rond mijn 21ste heb ik na 5 maanden zwangerschap een gesprongen appendix gehad. Toen ben ik echt door het oog van de naald gegaan. Ik heb toen een nacht op de intensieve gelegen met hartritmestoornissen. Er zijn altijd verschillende aspecten en de dingen zijn niet alleen maar rechtlijnig. We hebben veel ervaringen in ons leven die ons brengen waar we zijn, in het bewustzijn waarin we ons bevinden. Maar die ervaring heeft mij zeker een poort geopend en zo cranio op mijn pad gezet. Andere dingen ook, zoals familieopstellingen, maar dat is nog een ander deel van mijn praktijk.
Cranio sacraal therapie is dus enkel individueel?
Juist. Het zijn enkel een op een sessies en je ligt idealiter in gemakkelijke kledij op de rug op tafel. Dan begin ik meestal bij de benen en mijn handen gaan daar waar ze moeten gaan. Ik eindig wel altijd bij het hoofd. Voor de meeste mensen is een ervaring tijdens een sessie niet te forceren. Meeste mensen geraken echt in een diepe meditatieve staat.
Begeleidt u ze dan met uw stem of gebeurt de sessie in stilte?
De sessies verlopen in volledige stilte. Dat is de aard van de methode, om het zo te noemen, die ervoor zorgt dat je zo diep zakt. En voor mij hanteer ik “minder is meer”. Ik sta in die uitnodigende houding voor respect voor de geschiedenis en de ervaring van degene die op tafel ligt, ik probeer niets te veranderen. De aandacht zorgt ervoor dat de persoon die het ervaart op een onbewust niveau volledig in veiligheid kan zijn.
U staat eigenlijk los van de persoon en zijn/haar verhaal. Hoeveel informatie krijgt u op voorhand?
Ik vraag wel altijd wat de reden is van het bezoek. Soms komen ze specifiek voor cranio sacraal therapie, soms voor een opstelling. Het thema wordt al eens besproken, wat we gaan doen. Ik vraag enkele vragen zoals “Waar sta je in je leven?” en “Wat is datgene dat je bezig houdt?”. Er kunnen ook echt fysieke klachten zijn natuurlijk. Na dit gesprek gaat de persoon liggen en beginnen we eraan.
Om het nog dieper te maken is er ook, binnen de cranio sacraal therapie, een methode die niet in de osteopathie of in andere vormen wordt toegepast. Die methode heet Somato-Emotional Release (SER). Als ik voel dat de persoon in die diepe meditatieve staat is, tussen waken en slapen, dan breng ik door middel van spraak de persoon naar een plek in het lichaam. Dat gaat veel trager en is natuurlijk niet hetzelfde als de conversatie die we nu hebben. Op de Peirsman Academie heb ik verschillende jaren lesgegeven en daar gaf ik een module SER die heette Talking to the heart. Daar leerden de mensen die de opleiding volgden om letterlijk je stem te gebruiken om iemand te leiden. Ik zeg dan bijvoorbeeld tegen mijn cliënt: “Laten we samen kijken naar jouw hart, maar ook jouw hart beschermen.” Want rondom ons hart zit een hartvlieszakje en dat noemen we de hartbeschermer. Als ons lichaam trauma vasthoudt, zijn we er bewust van en die herinneringen zitten vast. Dan kunnen we met die hartbeschermer gaan praten om te zien of de gevoelens er nog zijn. De mensen moeten zich echt veilig voelen bij mij, het is absoluut niet de bedoeling om trauma te gaan herbeleven. We gaan vanop een afstand kijken naar de herinneringen in dat orgaan, om te zien of we onder begeleiding die gevoelens kunnen transformeren.
Krijgt u dan ook antwoord alsof het een gesprek is?
Jazeker, de mensen praten gewoon terug. We gaan samen, op een langzame manier, kijken naar ons lichaam. Op de tafel vertraagt alles, je moet als begeleider bijvoorbeeld niet bang zijn van stiltes en de personen de tijd geven om te antwoorden. Om te voelen. Ik gebruik vaak beeldspraak en metaforen om informatie uit het lichaam te brengen naar onze hersenen, ons bewustzijn. En dat komt wel. Hoe krachtiger je staat in het begeleiden, hoe gemakkelijker het bij de cliënt gaat. Iemand die heel rationeel is of denkt van zichzelf geen verbeelding te hebben, voelt ook dingen. Het is als begeleider de taak om goed te luisteren en alles subtiel waar te nemen.